اشعار

دلم گـرفـته که مـرغ هـوایـتـان باشم            هـــوایـی نَــفَــس ربّــنـایـتــان بـاشـم

اگرچه دورم از آستان تو، ولی خواهم            دوبـاره هـمـدم شـال عـزایـتان باشـم

تـمام جـامـعه را خواندم و نـفـهـمیدم            بـیا و حـق بـده مـحـو دعـایـتان باشم

خدا کند که تو دست مرا بگیری باز            خدا کند که فـقـط؛ من گـدایـتان باشم

چه می‌شود که به رسم مدافعان حرم            فـدای غربت صحن و سرایتان باشم

دعـا کـنـید لـیـاقـت خـدا به مـا بدهـد            شب شـهـادتـتـان سـامـرایـتـان باشـم

کـبـوتـر دل من جـلـد بـامـتـان باشـد            هـمـیـشه پـیـرو نـور کـلامـتان باشـد

سر ما محـفلِ سودایِ علی‌النقی است            جانِ ما نـذرِ قـدم‌هایِ عـلی‌النقی است

دلِ ما غـرقِ تـمـنایِ علی‌النـقی است            دین مان چیست تولایِ علی‌النقی است

ما که از روزِ ازل عاشق و خاطر خواهیم

زیـرِ دیـنِ کَــرَمِ هــادیِ آلُ الـلــهـیــم

از هدایتگری‌اش، اهلِ هدایت شده‌ایم            لطفِ او بوده که اینقدر عنایت شده‌ایم

خار راهش شده و صاحبِ عزّت شده‌ام            کاسه لـیسانِ سرِ خوانِ ولایت شده‌ایم

عشقِ ما بر پسرِ فاطمه مادرزادی‌ست

هرچه داریم از الطافِ امام هادی‌ست

پسرِ حضرت جودی و سراپایت لطف            می‌چکد از عرق چهرۀ زیبایت لطف

ما که دیدیم فقط از یدِ طولایت لطف            گشته صادر همۀ عمر ز لبهایت لطف

جامعه با جملاتِ تو عَجب شیرین است

حرف‌هایِ تو همه مثل رُطب شیرین است

در غم دوریِ خود از حرمت می‌سوزیم            سوم ماهِ رجب شد ز غمت می‌سوزیم

با نفس‌هایِ تو از باز دمت می‌سوزیم            پا برهنه مرو مثل قـدمت می‌سـوزیم

پابرهنه شدی و موی پـریشان کردی

یـادِ دردانـۀ ســالارِ شـهـیـدان کـردی

میدواندن تو را از پی مرکب، ای وای            داغ می‌خورد به قلبِ تو مرتب، ای وای

پا برهنه وسط کوچه معذب، ای وای            چقدر سوخت دلت از غم زینب، ای وای

گرچه در بـزم شـرابِ مـتوکل رفـتی

شکر زیرا به سلامت سویِ منزل رفتی

سـیـنۀ سـوخـتـۀ سـیـنه‌زنت شـد پـاره            جگـرِ مـادرت از سوخـتـنت شد پاره

از درون آه، تــمـام بـدنـت شـد پــاره            چون کـشیدن تو را پیـرهنت شد پاره

پیرُهَن چاک زدم تا حـسنی زار زنم

هـمره‌ات بر بـدنِ بی‌کـفـنی زار زنـم

تنِ صـد پـارۀ جـدت به زمـین افتاد و            وسـطِ گـودیِ گـودال ز زین افـتـاد و

از رکـابِ شـه افـلاک نـگـین افـتاد و            شمر زد قهقه در دشت طنین افـتاد و

نیـزه‌ها کُـشـتۀ خونـین بدنی را بردن

از تـن بی‌سـرِ او پـیـرهـنی را بـردن

ای قـبـلـه گـاه اهـل ولا سـامـرای تـو            بـالاتـرین عـبـادت شـیـعـه ولای تــو

هم نـور داده بر هـمه درس هـدایتـت            هم رهنمای ماست سراج الـهـدای تو

آئـیــنـۀ رســول خـــدایـی و دیــده‌انـد            روی خـدا بـه رویِ محمـد نمـای تـو

بیـگـانه با خـداست به حـقّ خـدا قسـم            آنکو در این جـهـان نـبود آشـنای تـو

نزدیک تر ز جان مـنی ای عزیز دل            هرچنـد دورم از حرم بـا صـفای تـو

وقـتی قـدم به برکۀ شـیـران گذاشـتی            صورت گذاشت شیر درنده به پای تو

دستی ز دل برآر و دعا کن به جان ما            ای جان گرفـته جانِ دعا با دعای تو

حتی اگر به گـرد حـرم آورم طـواف            باشد دلم به جانب صحن و سرای تو

بیمار کن مرا که شـفـا یـابم از دمـت            ای چشم صد مسیح به دارالشـفای تو

کـوری، به از نـدیـدن روی خـدا نـمـا            لالی، به از نـگـفـتن مـدح ثـنـای تــو

بـالاتری از ایـن کـه بگـویـنـد سـیدی            بـاشـد هـزار حـاتــم طـایی گـدای تـو

ای از ازل بـه عـالـم و آدم امـامـتـت

مـا را گـدای سـامره کن از کرامتـت

آیـا شـود کـنــار ضــریح مـطـهــرت            یک صبحگاه جامعه خوانم به محضرت

بگشای لب که خوانده و دیدند جامعه            نـور است نـور، نـور کـلام مـنـوّرت

تنها وحوشِ برکه نگـشـتند بر تو رام            گردد به یک اشاره دو عالم مسخرّت

آئـیـنـۀ امـام رضــایی خــدا گواســت            دیـدنـد و گـفـتـه‌انـد رضای مکـرّرت

وقتی که با سـپاه تو گردید رو به رو            میخواسـت جان دهد متوکـل برابرت

بر وصل حور و بادۀ جنّت چه حاجتش            آن کو شرابِ نـور بنوشد ز ساغـرت

تو کعبۀ دل اَستی و دل سامرای توست            سوگند میخورم به تو و جد و مادرت

تو آفـتـاب حُـسنی و آئـیـنـه‌ات حَـسن            تو بحر بیکرانی و مهدی است گوهرت

ای چارمین علی دهمـین حجّـت خـدا            ای کردگـار عـزّو جـل مدح گسـترت

راهم بده که از دل و جان میزنم صدات            در بـاز کـن که آمـده‌ام بـاز در بـرت

هر جا به جای جای جهان پا نهـاده‌ام

دیـدم به صحـن سـامـره‌ات ایسـتاده‌ام

ای سُرِّ من رآیِ تو را عـطـر کـربلا            سرداب و صحن و تربت پاک تو با صفا

دشمن تو را به جانب بزم شراب برد            قـرآن کجـا، شـراب کجا و شـما کجـا

جام شراب کرد تعارف به حضـرتت            بـاالله تـو را نـبـود چـنـیـن نـاروا روا

آن کافری که کرد جسارت به فاطمه            پامـال کرد از ره کـین حرمت تـو را

یک عمر بود و بود غذای تو خون دل            دیگر بـرای قتـل تـو زهـر سـتم چرا

زد شـعله بر دلـت مـتوکـل هـزار بار            کـان بی حیا به مادر تو گـفـت ناسـزا

ای زادۀ حسـیـن بـگـو بـا کـدام جـرم            نگـذاشت تا کنی سفری سـوی کـربلا

هـر کس که بود زائـر جـد غریب تو            می‌شد به خـنجـر مـتوکل سـرش جدا

هر چند پاره شد جگرت از شرار زهر            راحت شدی از آن همه اندوه و ابـتلا

میـثم بـه بوسـتان جـنـان نـاز می کنـد            یک شب اگر که راه دهندم به سامرا

هر جا به جای جای جهان پا نهـاده‌ام

دیـدم به صحـن سـامـره‌ات ایسـتاده‌ام

باز عـالـم گـشـته لبـریز سرور            شهر یثرب گشته چون وادی طور

در مدینه شور و غوغایی بپاست            خـانـۀ مـولا حـریـم کـبـریـاست

امشب از لطـف خـداوند مـبـین            هـدیـه‌ای داده به زین الـعـابدین

نـخـل بـاغ دیـنِ حـق داده ثـمـر            فـاطـمـه بنت حـسـن زاده قـمـر

از تــلاقــی دو نــور مـنـجــلـی            آمـده در این جـهـان پنـجـم ولی

نـور ذات حـق بـه ظـاهـر آمده            هــمـنـشـیـن نــور، بـاقــر آمـده

مادرش بر مجـتبی نور دو عین            بـاب او سـجـاد فـرزنـد حـسـین

فـاطـمه بنت حـسن شـادان شده            مات و مبهوت مهی رخشان شده

مـظـهـر خــلاق ســرمــد آمــده            بــاقــر عــلــم مــحــمـــد آمــده

این پسر از خلق عالم بهتر است            غنچه‌ای از بوستان حیدر است

فاطمی منظر بود، حیدرخصال            مجتبی حلم و نـبی عـلم و کمال

ساجدین را باشد او نور دوعین            هـمـدم کـرب و بـلایی حـسـیـن

امشب از لطـف تو مهـمان توأم            ریزه خـوار خـوان احـسان توأم

آمدم در مـحـفـلـت بـنـشـسـتـه‌ام            بر شـما و جـدتـان دل بـسـتـه‌ام

از کــرم آورده‌ام بـر تـو پــنــاه            ای سـراپا نور بر من کن نگـاه

ای سـپـهـر دین حـق را آفـتـاب            از کرامت بر من مسکین بتاب

حـق نهاده مـهـر تو در سـیـنه‌ام            بـر سـرایت سـائـلـی دیـریـنـه‌ام

حـضرت بـاقـر کـریـم بی‌حـرم            دستگـیـری کن ز سائل از کرم

در حریمت هر دعایی مستجاب            امشب از رحمت بده بر من جواب

ای که قدر و عزتت باشد رفـیع            دعـوتم کن تا شـبی باشـم بـقـیع

سائـل خـود را مـرانی از درت            کن دعـایم جـان زهـرا مـادرت

من رضـایـم عـبـد دربـار تـوأم            هرچه‌ام بر گـلـشـنت خـار توأم

از عـنـایـات شـمــا شـرمـنـده‌ام            بـا ولای تـو در عـالــم زنــده‌ام

رحـمت گرفـته است تـمام مدیـنه را            پُر کرده عـطر عشق مشام مدینه را

از خـانـۀ مـحـبت سـجـاد و فـاطـمه            نـوری احـاطه کـرده تـمام مدیـنه را

او کیست که به ساحت او می‌برد نسیم            هر صبح وشام عرض سلام مدینه را

از سـفـرۀ محبت خود جـور می‌کـند            مثـل عـلـی شـبـانه طـعـام مدیـنه را

از صاحبان نصف احادیث شیعه است            باقـر که داده قـرب، مـقام مدیـنه را

بین مـباحـثـش همه عـالـم شناخـتـنـد            گـنـج وجـودِ مــردِ بـنـامِ مـدیـنـه را

افسوس که سرشت پُر از کینه باز هم            تـغــیـیـر داده‌سـت مـرام مـدیـنـه را

با اینکه دست حـیـلۀ شیطان پرستها            از دست او گـرفـت زمـام مدیـنه را

اما غـریـب مـانـدن او کـم نـمی‌کـند            یک لحـظه احـتـرام امـام مـدیـنه را

در خانه سلطان ولا حـضرت سجـاد            پنـجـم قـمـر برج هُدی گـشته نمـایان

آمد به جهان نور خـدا حضرت باقـر            تابـید به دلهـا ز رخـش پـرتـو ایـمان

ای عـالـمـیان در نظر شیـعـۀ حـیـدر            از مقـدم او چهـرۀ عـالـم شده خـندان

عالـم نشود قـیـمت یک تار ز مویش            لایق نـبـود نـذر قـدومش بـشود جـان

تبریک بگوئید به هم وقت سرور است            بلـبل به بر گـل شده امروز خـرامان

او آمـده تا آنکه شـود باعـث رحـمت            دلها ز صفای قـدمش گـشته چراغان

آمد به جهان آنکه شکافنده عـلم است            در حـوزه دین می‌شود علامۀ دوران

این است هـمان آیت عـضـمای الهـی            مـثـل پــدرش آیـنـۀ دیـگـر سـبـحــان

در بحر ولا گـوهـر ارزنده عـصمت            حاشا که به گردش برسد لؤلؤ و مرجان

در صورت و سیرت مثلش را نتوان یافت            بر خاک رهش بوسه زند حوری و غلمان

بـر مـنـکـر آیـات خـداونـد بـگـوئـیـد            آیـات خـدا را به جـهـان آمده برهـان

در آیـۀ تطـهـیر بـجـو مدح و ثـنـایش            جزعترت او نیست کسی ناطق قرآن

نوزاد مگـو بر هـمگان پیـر طریقـت            از لعـل لب او بشنو صحبت عـرفان

بی‌پـیـر به مـقـصد نرسد راه طریقت            خود سر نشود کس مَثَل بوذر و سلمان

بر شـمع تـولاش چو پـروانه نپـیـچـد            بیهوده شود طاعت یک عمر مسلمان

ای آنکه گره خورده به صد مسئله کارت            صد مسئله با یک نظرش می‌شود آسان

تا زاد گهـش شهـر مدینه برسد کاش            آوازه شـعـر حـسن از کـشور ایـران

پنجمین قطعۀ خورشيدِ جهان نازل شد            چشمِ افلاک به دیدارِ رخش مایل شد

نـامِ زیـبـاش مـحـمّـد ... گـهـرِ آل اللّه            دلِ مـن در حـرمِ آلِ عـبـا داخـل شـد

دیدنِ اخـترِ پنجـم چـقَـدَر رویایی‌ست

خالِ کُـنجِ لبِ او ارثـیـۀ طاهـایی‌ست

پـسـری آمـده از نــسـلِ علی وجه‌اللّه            می‌شود این گلِ زهرا به همه حبل اللّه

بـاقـرِ عـلـمِ نــبــوّت بـه تـبــسّــم آمـد            تا که در عرشِ امامت بشود نور اللّه

نورِ او باز به ظلمت کده‌ها غالب شد

این پـسر عـینِ عـلی ابن ابیطالب شد

وارثِ پنجم احمد چـقَدَر شیرین است            مِهرِ او اصل و اساس ست که جزوِ دین ست

صاحبِ خُلقِ عظیم ست چنان پیغمبر            وزنۀ حجب و حیایش بخدا سنگین است

آبـرومــنـدِ دو دنـیـاسـت امـامِ بـاقــر

پـسرِ حـضرتِ زهـراست امـامِ باقـر

بعد ازین لطفِ خدا، حالِ پريشان ممنوع            صحبت از جهل در این وادیِ عرفان ممنوع

آمده یـوسـفِ مصری ببرد غـم ها را            بعدِ ازین گپ زدن از فرقت و کنعان ممنوع

اســدالــلـهِ دگــر آمـده از بـیـتُ الـلـّه

ذکـرِ سـجّـاد شـده.. آیـنـه! مـاشـاءالله

نوۀ پاکِ حسین ست پُر از احساسات            لبِ او قندِ مکرر؛ دهنش شاخه نبات

گوشه‌ای از نگهش رزقِ مداوم دارد            گوشه‌ای از نگهش هست یقین برگِ نجات

مـا مـحـبّـان گـلِ پنـجـم زهـرا هستیم

ما اسـیـران غـبارِ کـفِ پـاهـا هـستیم

چون حسین باشد سهیمِ حوضِ کوثر از حسن           می‌شود اینجا پسر از او وُ دختر از حسن
چونکه باشد باقر از سیبِ گلابِ فاطمی           نیمه‌ای هست از حسین و نیمِ دیگر از حسن

گرچه می‌باشد حسین بابای زین العابدین           باز او دارد عروسی مثلِ کوثر از حسن
با دو خورشید از قضا سر می‌زند ماهِ تمام           امـتـنـان دارد بسی اینجا برادر از حسن
بر هدایت بر بـشر، گو چارده نـور آمده           نُه فـروغِ سرمدی باشد معـطّر از حسن
امتدادِ نور قطعاً صورتی جز نور نیست           پس چه فرقی گر نشد جنسِ مذکر از حسن
می‌شود باقـر همان بحـرالعـلومِ شیعـیان           او که باشد وارثِ محراب و منبر از حسن
راضی و خشنود باشد زین قرابت تا ابد           قلبِ زهرا وُ علیّ و هم پیـمبر از حسن!

هـلال مـاه رجـب سـر زدی سـلام سلام           مـه نـیـایـش و مـاه رســول و مـاه تـمـام

مــه ولایـــت عـالــم فـــروز چــار امـام           مهی که می‌رسد از لحظه‌هاش این پیغام

که مـاه رحمـت بـی انـتـهـا مـبـارک بـاد

مـــه خــدا و رسـول خـدا مـبـارک بـــاد

خـجـســتـه مـاه خداونــدگـار بـنـده نـواز           شود به خلـق ز معبـود، باب رحمت باز

کـه بـا ولادت مـولای دیـن شــود آغــاز           امـام بـاقـر آن شـهـریـار مـلـک حـجـاز

ولـیّ پـنجم و خورشـید صـد فلـک انجـم

ســـلالــۀ دو عـــلـــی و مــحـــمـــد دوم

وصـی پـنجـم خـیـرالانام و نجـل بـتــول           به حضرتش که عبادت به مهر اوست قبول

درود گـفـتــه خـدا و سـلام داده رســول           مـقـرّبــان الـهـی بــه ذکـر او مـشــغـول

مـنـادیـان خـداونـد صـبـح و شــام مــدام

نــدا دهـنـد کـــه یـا بــاقـرالـعـلـوم سـلام

ســلام ای گهــر پــنـج بـحــر لـم یـزلـی           ســلالۀ دو عـلـی نـور چـشـم چـار ولـی

رخ تــــو آیــنــۀ حـســن خـــالــق ازلـی           بـه اعــتـبـار مـحـمـد بـه اقــتـدار عــلـی

تـو را تـجـلّی غـیب و شهـود می‌گـوینـد

به حضـرتت رجـبـیـون درود می‌گـویند

الا بــه خـاک درت شـهــریـارهـا بـنــده           تــویـی عـلــوم خــداونــد را شـکـافــنـده

که کـرده هـر نفـست جان عـلم را زنـده           ولایت از تـو، هـدایت ز تـوست پـایـنـده

بـه وسـعت همـه عـالم تـو مقـتـدایی تـو!

امــام خــلــق و نـمـایـنــدۀ خــدایـی تــو!

تـو سـیـدالـبـشــر و نجـل سـیـدالـبـشـری           تـو بحر هفـت گهر، پـنج بحر را گهری

قسم به حق که ز هر وصف خوب، خوب تری           رئـیس مـذهب بـر حـق شـیعه را پـدری

خـدا سـتوده به تطهیـر و نـور و فرقانت

تـو کـیسـتی؟ پـدر و مـادرم بـه قربانت!

سـلام خـتـم رســل بـر شـب ولادت تــو           درود کــلّ عــبـادات بــر عــبـادت تـــو

سـیـادت اسـت کـمـین بـنـدۀ سـیـادت تـو           کـرم سـجـیّه و احسان و جود عـادت تو

درود خلـق و خـدا بر جمـال احمـدی‌ات

بــه خُلــق احـمـدی و کـنـیـه محمـدی‌ات

الا حــیـات هــزاران مـســیـح از دم تـو           فضائل تو فزون مدح انس و جان کم تو

فـراتـر اسـت ز مـلـک وجـود عـالـم تـو           محـیط علم و کمال است موجی از یم تو

چگونه دفتـر مـدح تـو را بخوانـد کـس؟

مـقـام جــابـر جـعـفـیـت را نـدانـد کــس!

سـلام مـا بــه مـدیـنـه، سـلام بر حرمـت           هــزار حــاتم طــائی اسـت بنــدۀ کرمت

تـمــام مـلـک خـدا زیـر ســایـۀ عـلـمـت           صـفـا بـه عـالـم ایـجــاد دادی از قـدمـت

تو داشتی ز ازل پا بـه چشم عرش علا!

چه شد که همدم ما خاکیـان شدی مـولا؟

تـو بـیکران یـم فضل و کمال و عرفانی           تو مؤمنـونی و قـدری و نـور و فرقـانی

تـو سـیدالشـهدا را بـه جسـم خـود جـانی           امــــام کــــلّ وجــــودی تــمــام قرآنــی

ســلام دائـم قـرآن بـه منـطـق و سـخـنت

کـه آیـه آیـه زده بوســه بر لـب و دهنت

تو دادی از نفسـت جان تـازه بـر جان‌ها           ز فـیض نطـق تـو انسان شدند انسـان‌ها

به نـور علــم تـو ایـمـان شـدند ایـمـان‌ها           مـزار توست گـلسـتان روح و ریحـان‌ها

چه مـی‌شـود که شـوم زائــر بقـیـع شـما

خـدا مطاع و جهان ها همه مـطیـع شـما

تـو شـهـریار جهـانی جهـان گـدای درت           سـلام بـر تـو و بر جد و مـادر و پدرت

ثـنــای تـوســـت کـــلام خـدای دادگـرت           پیمبـران خـدا میـوه خـورده از شـجـرت

مـنم که وصـف تو با نطـق میثمی کردم

فـــدای مـیـــثـم خرمـا فـروشـتـان گـردم

طلوع صبح رسید و غروب شب آمد            دوباره جانِ غم و غصه‌ها به لب آمد
به شـادمـانـی زهـرا دگـر رجـب آمـد            به روز اول آن یک امـام آمـده اسـت

امـام بـاقـر عـلـیـه الـسـلام آمـده است

به باطن دل مجنون سرور ظاهر هست            خوشا به حال کسی که ز شوق زائر هست
که دین ما همه احیا ز قَالَ باقر هست            دوباره ماه رجب، روح عشق خالص شد
(ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد)

به عرش و فرش ز حُسن امام ما سخن است            پدر حسینی و مادر سلالۀ حسن است
و دیدن حرمش آرزوی قلب من است            کـریـم زاده رسـیـد و غـلام زاده شدیم
هـمـه اسـیـر دم این امـام زاده شـدیـم

عـزیـز کــردۀ دادار حـضـرت بـاقـر            شـفـیع خـلـق گـنـه کار حـضرت باقر
شـبـیـه حـیـدر کـرار حـضـرت بـاقـر            عزیز حضرت سجاد، بهترین حصنی
مـحـمـد بـن عـلـی الأمـان و أدرکـنـی

تـو پـنـجـمـیـن ولـی‌الله أعــظـمـی آقـا            تو آسـمـانی و سـایـه فـکـنـده‌ای بر ما
شکافتی تو به نـورت عـلـوم عـالم را            که شیعـیان ز کـلام تو تقـویت شده‌اند
زُراره‌ها به مـرام تو تـربـیت شـده‌اند

خدای فـقه و کلام و شریعـت و مـنبر            رسیده بر تو ز جـابر سـلام پیـغـمـبر
ز درس و بحث خودت عالمین را آخر            رهایی از غم و هجران ترس میدادی
به هر دو عالم امکان تو درس میدادی

تو با تمام غـریـبان چه آشـنـا هـسـتی            امـیـر ما، پـسـر سـیـدالـبـکـا هـسـتـی
تو یـادگـار غـریـبـی کـربـلا هـسـتـی            تو شاهد غـم و اندوه بی‌حسین هستی
تو راوی شـرر درد زیـنـبـین هـسـتی

پهـن شد سفـرۀ رحـمـت، ولـی‌الله آمد            آب و آئـیـنـه بـیـاریـد شـهــنـشـاه آمـد
خیره شد چشم فلک، ماه تر از ماه آمد            اولـیـن مـژدۀ مــاه رجـب از راه آمـد

از حسد دشمن این قوم به جان آمده است
پنجـمین حـیدر کرار جهان آمده است

ای دل و دلبر و آرام و قرار حسنیـن            باقـر آل عـبا، بـاغ و بـهـار حـسنـیـن
ماه دو فـاطمه و دار و ندار حـسـنـین            با تو سادات شدند ایل و تبار حسنـین

می‌رسد بـوی دل انگـیز پیـمـبر از تو
ما نـدیـدیـم حـسـیـنی حـسـنی‌تر از تو

ای بزرگ همه، یاس دو علی بر تو سلام            شاه دین، سرِّ خفی، نور جلی بر تو سلام
پنجمین سید و سالار و ولی بر تو سلام            قبل میلاد تو داده است نبی بر تو سلام

پیـش عـلـم تو زده دشـمـنت آقا زانـو
مـدعـی را نـفـس حقّ تو بُرده از رو

عـشق یعنی ز همه غیر تو آزاد شدن            بـه فـدای سـر تـو با هـمـه اولاد شدن
کار تـو سـروری عـالـم ایـجـاد شـدن            ای بــرازنـدۀ تـو نـایـب سـجـاد شـدن

ما مسـلـمان احـادیث تـوأیم و پـسرت
مثل پروانه بگـردیم فـقـط دور سرت

چون حسن دست بگیری ز همه بی‌منت            می‌دهی بر همه بی‌چون و چرا تو حاجت
می‌کند از کرمت حـاتم طائی حـیرت            همچو مهمان بگذاری سر سائل عزّت

سیدی کوه وفای تو چه غوغایی کرد
هر که شد سائـل تو تا ابـد آقایی کرد

ای به میخانه عشقت دو جهان حلقه به گوش            موقع وصف تو شیرین سخنانند خموش
خط به خط زندگی‌ات بُرده جهان را از هوش            شاه دیده است کسی بیل بگیرد بر دوش

داده‌ای یاد به هر رهرو توحید و کمال
که بُوَد عین عبادت، طلب رزق حلال

حُـب تو خـیرالعـمـل، نوکـریت آقایی            هیبتت حـیدری و مرحـمتت زهـرایی
طیـنـتت کربـبلایی، دلت عـاشـورایی            چـون حـسـن قـبـلگه بی‌حـرم دنـیـایی

قبر خاکی تو از هر دو جهان سیرم کرد
روضه کـودکی تو به خدا پـیـرم کرد

گرچه ناپـاک ترین سائل بیت الکـرمم            گرچه نه سیـنه زن واقـعی این عـلـمم
گرچه نه دعبل و عمانم و نه محتشمم            نظـری کن بشود مثل کُـمِـیـتت قـلـمم

نظـری کن بـرود بی‌سـر و سامانی‌ها
کـربـلایی بـشـوم مـثـل سـلـیـمـانی‌هـا

اول مـاه رجـب در خـانـۀ زین الـعـباد            هرکه بینی شاکرست و هرکه بینی هست شاد
آمـده دنـیـا گـلـی از گـلـشن آل رسـول            بر حسین و برحسن سبطی عزیز و پاکزاد

باقر عـلـم نـبـی هـمـنام پـیـغـمـبـر بُـوَد            روی او بوسد حسین بن علی باب المراد
مطلعی زیباست بهر ماه پُر فیض رجب            روز مـیـلاد عـلی مـرتضی آرد به یاد
قدر زر زرگر شناسد قدر باقر را رسول            چون سلامش داده آن پیغمبر نیکو نهاد
می‌شکافد هر علومی را به دوران خودش            عالمان دهر در کوی علومش خانه زاد
هـمره بـابـای خود کـربـبلایی می‌شـود            راه عـاشورائـیان را می‌دهد او امـتداد
پـنجـمین مـاه درخـشان ولایت می‌شود            یاد بـادا آن امـام عـاشـقـان را، یـاد باد
شیعیان شادان همه در زاد روز باقرند            رونق شادی بود بـازار غـم باشد کساد

عــلـم الـهـی بـه زمـیـن آمـده            راوی و عــلامــۀ دیـن آمــده

حـضرت بـاقـر الـعـلـومِ خـدا            بـهـر نـجـات مـسـلـمـین آمـده

بـوی خـوش وارث دین آمـده            عـزیـز زیـن الـعـابـدین آمـده

مژده دهـید به شیـعـیان عـلی            نـتـیـجـۀ حـبـلُ الـمـتـیـن آمـده

چهرۀ او چهرۀ پیـغـمبر است            گفتۀ او حرف دل حیدر است

بی‌مثل است بی‌مثل است علم او            علم علی علم نبی از بر است

سـیـنـۀ او بـوی خـدا می‌دهـد            هر سخـنـش نـشانه‌ها می‌دهد

کن طلبش زین شب میلاد او            چونکه بـرات کـربلا می‌دهـد

هرچند از خـورشـیدها کم می‌نویسیم            حالا ولی با اشـک نـم نـم می‌نویـسیم

با اسـم بی‌بی اسـم اعـظـم می‌نویـسیم            آری ز بـانـوی مـحـرّم مـی‌نـویـسـیـم

در دادگاه عشق محکومیم صد شکر

از نـوکـران اُمِّ کـلـثـومـیـم صد شکر

زهرا و احمد بود علی مـرتضی بود            اُمُّ الـمـصائب بود و هم اُمُّ البـکـا بود

سرتا به پـا مـستـغـرق ذات خـدا بود            پـشـت ولـی الله وقـت فــتـنـه‌هـا بـود

چادر ز جنس غیرت زهرا به سر کرد

با خطبه‌اش بین کوفه را زیر و زبر کرد

آیات قـرآن است سـرتـا سـر کـلامش            جـبـریل سر خم می‌کند از احترامش

عـقـل ضعـیف ما کجا درک مقـامش            دارد تـفـاوت بـا هـمـه نـوع قـیـامـش

گــمـنـام شـد امــا کـرامـت تــام دارد

تـا بـه ابــد حــق گـردن اســلام دارد

به مـردی این زن زمـانـه زن نـدیـده            اوج جـلالش را زمـین قـطـعاً نـدیـده

مثلش کسی در مرثـیه خـواندن ندیده            از ظلم دشمن روز خوش اصلاً ندیده

یـادش نـرفـته روضـۀ بـیت الـولا را

مـیـخ و زمین افتادن خـیـرالـنـسـا را

هم کربلا رفـته‌ست هـم گـودال رفـته            هـم بـه کـنـار پیـکـری پـامـال رفـتـه

هم مثل زینب سوخـته از حـال رفـته            هـم ذوالجـنـاح آمد به استـقـبال رفـته

شـلاق درهـم کرد حـال پـیکـرش را

هیهات او تنهـا گـذارد خـواهـرش را

در شام اصلا قامتـش مثل کـمان بود            از داغ و ظلم بی‌امان او ناتـوان بود

خونین جگر از ظلم های شامـیان بود            راهی بـسوی مجـلس نامحـرمان بود

چه روضه‌هایی قسمت بانوی دین شد

بالانـشـین آسـمـان ویـران نـشـین شد

ای نـخـل کـوثـر را ثمر یا اُمِّ کلثوم            ای مـایـۀ فـخـر بـشـر یـا اُمِّ کـلـثـوم

ای دومـین زینب، سـراپا زینت اَب            ای زیـنـت نـام پــدر یـا اُمِّ کـلــثــوم

ای چارمین خورشید نور از نسل کوثر            بر فـاطـمـه نـور بـصـر یا اُمِّ کـلثوم

ای کـوکب افـلاک، ای نـور مجـسم            ای خواهر شمس و قـمر یا اُمِّ کلثوم

زینب که سر تا پا علی بود و علی بود            رفـتی به زهـرا بـیـشـتر یا اُمِّ کلثوم

حـتماً تو هم مانـند زینب دیده بودی            که مادرت در پشت در... یا اُمِّ کلثوم

حـتماً تو هم از داغ کوچه داغداری            از مـاجـرا داری خـبـر یا اُمِّ کـلـثوم

از کـوچه‌ها تا کوچه‌های شام رفتی            رفـتـی کـنـار تـشـت زر یا اُمِّ کلثوم

با خیزران دیدی چه غوغایی به پا کرد            جام شراب و چشم تر... یا اُمِّ کلثوم

ای وای از ساعات قتل صبر ای وای            ای وای از ساعات سر... یا اُمِّ کلثوم

هرکس می‌آمد جای زخم قبل می‌زد            با نیـزه و سـنگ و سپـر یا اُمِّ کلثوم

سرها که شد بر نیزه‌ها، تازه شروع شد            وقـت هـجـوم صـد نـفر یا اُمِّ کـلثوم

هر کس که آمد قتلگاهش دست پُر رفت            انگشتر و دستار سر ... یا اُمِّ کلثوم

بـه نـام نـور، به نـام مـطـهّـر زهــرا            برای عـرض ارادت به ساحـت دریا
نـشـسـته‌ام بـنـویـسـم به نـام مـادر، تا            خـدا مـرا بـنـویـسد بـه پـای نـام شما

اگرچه کـمتر از آنم که دلـبـرم باشی
خدا به امر خودش خواست مادرم باشی
شبی که سیب خدا از درخت عرش افتاد            خـدا به نـور خـدا هـدیه‌ای منـوّر داد
به اذن خالق یکتا، زمین، زمان، فریاد:            پـیـامـبـر! قـدم فـاطـمـه مـبـارک بـاد
قـیـام کـرد زمـین، نـور مـنـجـلی آمد
دلـیـل خـلـقـت پـیـغـمـبر و عـلی آمـد
خـدا نوشت: بگـوئـیـد مهـربـان بـانو            خدا که صاحب باغ است، باغبان بانو
قـیـامت است تـمـنّـای این و آن، بانو            هـمیشه منـبع الـطاف بیـکـران! بانو!
اگر نفس بدهی، دست هم نمی‌خواهم
برای مدح تو گـفتن، قـلم نمی‌خـواهم
عطای دست تو تفسیر کرده انسان را            بخاطر تو خـدا وعـده داده بـاران را
دعای نور تو تب‌دار کرده سلمان را            به باد داده دگـر دودمـان شـیـطان را
دعای نور بخوان، ما هم اهل ایرانیم
بخوان که ما هـمه ذریّه‌های سلـمانیم
دعا بخوان، پر جـبریل را منـوّر کن            کمی مـلائکه را با خـودت برابر کن
برای نـافـلـه، سـجاده را معـطـر کن            خـدا برای پیـمـبـر نوشت: باور کن،
نگاه عرش به راز و نیاز فاطمه است
خلاصه نه، همۀ دین نماز فاطمه است
تـمام قـافـله را وقـف مرتضی کردی            همیشه رهبر خود را ز خود رضا کردی
و در جوار خدا، جار را دعـا کردی            چه خوب دِینِ به همسایه را ادا کردی
هرآنچه را تو بخواهی، همان شود تقدیر
گرفـته شیـعه همیشه ز یمن تو تـأثـیر
نظر به اینکه خدا بر شما نظر کرده            تو قـبل خـلـقت آدم شدی نـظـر کرده
خـدا وجـود تو را منـجـی بـشر کرده            علی کـنار شما خـسـتگی بِـدَر کـرده
غروب بود که خورشید تا سحر غم داشت
طلوع لحظۀ خندیدن تو را کم داشت
در آتـشی که تـمامیِّ خـانه می‌سـوزد            به جان خـلق بیـفـتد، زمانه می‌سوزد
در آتشی که نشان، بی‌نشانه می‌سوزد            چرا قـلـم وسط شعـله‌ها نـمی‌سـوزد؟
برای اینکه مزیّن به نام فاطمه است
و آتش از سرِ جبران، به کام فاطمه است

امـروز عـالـمـى ز تـجـلّى منـوّر است            میلاد با سـعـادت زهـراى اطهـر است
مولود پـاکى آمـده از غـیب در شـهـود            کز او وجود عالم و آدم سـراسر است

از ره رسـیـده موکـب بـانـوى بـانـوان            کـائـیـنـه تـمـام نــمـاى پـیــمـبـر اسـت
نور خدا ز فرش نتق می‌کشد به عرش            روشن بروى فاطـمه چشم پیـمبر است
در وصف او گـر اُمِّ ابـیـهـا شـنـیـده‌اى            این خود یک از فضائل آن پاک گوهر است
هر مادر آورد پسر از اوست مفـتخـر            بالنده مانده گیتى از این نیک دختر است
احمد وجود پاک او را روح خویش خواند            با آنکه خود به مرتبه روح مصوّر است
در حـیرتم چه مدح سرایم به حضرتى            کو را مدیحه خوان ز شرف ذات داور است
تـنهـا نه دخـتر است رسـول خـداى را            کز رتبه بر ولى خدا نیز هـمسر است
هستند گوشواره دو دلبند تو به عـرش            بى شک دل تو عرش خداوند اکبر است
حاکى است از وقایع ما کان و ما یکون            متن صحیفه‌اش که به قرآن برابر است
ربـط رسالت است و ولایت جـناب تو            بل این دو را وجود تو معنا و مصدر است
او هست عصمت الله و چندان شگفت نیست            کز چشم خلق تربت پاکش مستّر است
بر آستان توست ز جان منجلى صغیر            عمری‌ست چشم و روى نیازش بر این در است

وقتی قدم به خاک زدی خاک جان گرفت            آئیـنـه‌ای ز نـور تو هـفت آسمان گرفت

چشمت که باز شد به خدا جز خـدا ندید            هفت آسمان ز نور تو رنگین کمان گرفت

گـلـزار وحی با تـو نه تـنهـا بهـشت شد            عـطـر بـهـشت از تو تـمام جهان گرفت

کـعـبـه ز یـمـن آمدنت غـرق شـور شـد            بطحا ز شوق، رونق بـاغ جـنان گرفت

زیــبـاتـریـن پــدیـدۀ تــاریـخ شـد پــدپـد            وقـتی رسول نـور، تورا درمیان گرفت

یک فاطمه به خلقت خود داشت کردگار            او را ز حق، خدیجه کنون ارمغان گرفت

بـانـوی بـانـوان  بـهــشـتی تـو و، ز تـو            مریـم نـشان خـدمـت این آسـتـان گرفت

حوّا به به پاس دیدن رخسارت از بهشت            در دست خویش دسته گل ارغوان گرفت

جبریل آن پـرسـتوی قـدسی، به پاس تو            بر بـام بـوسـتـان نـبـوّت مـکـان گـرفـت

فـضّـه ز فـیـض خدمت این آستان نـور            از ابر رحـمت تو به سر، سایـبان گرفت

با دیدن جـلال تو هـرگز عـجـیب نیست            انگشت حیرتی که فلک در دهان گرفت

قـرآن کـتاب نـور خـدا در مدیـح توست            باید تو را ز مصحف قـرآن نشان گرفت

از سـیـر زنـدگـانـی غــرق شـکــوه تـو            درس وفا وعشق و فضیلت توان گرفت

ای آفـتـاب عـصـمت کـبـرای حـق، دلـم            در ســایـۀ مـحـبـت تـو آشــیـان گـرفـت

چون خط نـور می‌گـذرد از پُـل صراط            هرکس که از ولای تو خـط امان گرفت

هر دل که شـمـع محـفـل زهـرا وآل شد            پـروانـۀ بـهـشـت ازاین خـانـدان گـرفت

دیگرچه می‌توان به مدیحت نوشت وگفت            وقتی قـلـم ز دست فـتـاد و زبـان گرفت

امشب شبی خوش است «وفایی»که می‌توان            حاجـات خویش را ز امـام زمان گرفت

فصلِ قَد قامتِ عشق است و طبیعت سبز است            دامنِ بیرقِ افـراشـته قـامت سـبز است
ماه، چون مُهـر شده جـانب منـبر رفته            سورۀ شمـس، به مهـمـانی کـوثـر رفته

سیبِ معراج، به معراجِ زمین آمده است            بر رکـابِ نـبـی الله، نگـیـن آمـده است
نور، از عرشِ زمین، سمت سماوات رسید            روی دستان پـدر، مـادر سـادات رسید
بین گـهـواره که صـدیـقـۀ اطـهـر باشد            وقـت آن است که مـدّاح، پـیـمـبر باشد
دخـتـرم، محـشر کـبـراست بدانـند همه            نـور او سـایـۀ دنـیـاسـت بـدانـنـد هـمـه
راضیه، مرضیه، طـوباست بدانند همه            اصـلاً او اُمّ ابـیـهــاسـت بـدانـنـد هـمـه
و نـوشــتـنـد کـه انـسـیـۀ حــورا بـاشـد            او درخشید و خدا خواست که زهرا باشد
طعمِ لبخندِ بهشت است به روی لب او            بوسه دادن به رسول است، نماز شب او
نام او فـتح مبـین است که قرآن فرمود            شأن زهـرای مرا سـورۀ انسان فرمود
نو رسیده ست ولی بـوده از اول با من            علّت خلق جـهـان فـاطـمه بوده یا من؟
باغـبـان بـوده‌ام و فاطـمـه گـلـشن بوده            فاطـمه، خـاص ترین معـجـزۀ من بوده
بـهـتـرین مـادر دنـیـا کـه بـه دنـیـا آمـد            عـشق، در هـیـبت مـولا به تـمـاشا آمد
عـلی از راه رسـیـده به مـبـارک بادش            خاتم از دست درآورد و به زهرا دادش
پَرِ گهواره، عـقـیـق عـلوی را دُر کرد            اشک شوق، آینۀ چشم علی را پُر کرد
عشق، فرضیه شده، مسأله را می‌جوید            جبـرئـیل آمده، در گوش نبی می‌گوید:
نــور تـابــنـده بـه نــور ازلــی مـی‌آیـد            چــقـدَر فـاطـمـۀ تـو بـه عــلـی مـی‌آیـد
کعبه، مُحرِم شده و دور علی چرخـیده            در سـراپـای عـلـی دست خـدا را دیـده
روی دســتـان یـدالـلـه، خــدا تــابــیــده            چون پیمبر به عـلی دُرِّ نجف بخـشـیده
هـدیـه انـگـار که از بـاغ جـنـانـش آمد            مـدح صـدیـقـۀ کـبـری به زبـانـش آمـد
باز، مـدّاحـیِ زهـراست، شـنـیدن دارد            مدح، از جانب مولاست، شـنـیدن دارد
اینکه با آمدنش عشق، به بار آورده ست            با خودش رایحۀ فصل بهار آورده ست
او رسیده ست که افلاک، پر از لبخند است            نَفَس عرش، به یک نیم نگاهش بند است
گرچه پیداست ولی جلـوۀ مـسـتور بُوَد            فـاطـمه نـورٌ عـلی نـورٌ عـلی نور بُوَد
او که قـبل از هـمه امضای بلا را داده            چـقـدَر غـصّـۀ شـیـعـه به دلـش افـتـاده
»شیعتی» گفت و مماتِ همه بی‌واهمه شد            اینچنین بود که از روز ازل فاطمه شد
سـیل می‌خـواسـتم و بـارش نم نم آورد            مثـنـوی هم جـلوی مـدح شما کـم آورد

آمد به جهان او که وجودش همه جود است            در هر نَفَسَش نَبضِ همه بود ونبود است

طـفـلی بـگـذارد به زمـین پـا که محـمـد            مسرور بُوَد، کور، دوچشمان حسود است

زهـراست همان عامِل پـیـدایش هـسـتی            مِهرش زِ ازل آب و گِلِ ظرف وجود است

فوجی زِ مَلَک هـمره او آمده از عـرش            تا زیر قـدم‌هاش کـنند از پَـرِ خود فـرش